gdybym to ja miała...

... za co ;)
Ludzie którzy znają mnie dosyć dobrze wiedzą że nie lubię staroci. Ze względu na moją "przypadłość" czy jak tam to inaczej nazwał - nie znoszę starych domów, pałaców, skansenów i rupieci które się tam znajdują. Owszem, owszem bardzo lubię czerpać w tych miejscach inspirację, a nawet więcej - moja kuchnia coraz bardziej zaczyna przypominać szałas z 18 wieku (he,he,he) to jednak nie chciałam nigdy, do tej pory przynajmniej, za nic w świecie w takich starych murach zamieszkać!
Kiedyś przechodziłam już jednak taką fascynację będąc w ośrodku Monaru w Krakowie który mieścił się w pięknym pałacu. Pałac ten fascynował mnie i przerażał jednocześnie, acz z prawdziwą przyjemnością pomagałam pracach nad jego odnową. Fascynował na tyle, że gdyby nie miłość do pewnego młodzieńca tu na śląsku, zastanawiałabym się poważnie nad pozostaniem tam już na zawsze i złożeniem papierów na renowację zabytków (to ostatnie jeszcze gdzieś tam po mojej głowie do dziś szaleje)
Teraz dotknęło mnie ze zdwojoną siłą i powróciła ogromna tęsknota za sprawą pałacu stojącego we wsi Bobrek nieopodal Oświęcimia. To doprawdy rzut beretem ode mnie a naprawdę nigdy tam nie byłam. Ja -pani smykalska i wszędobylska nigdy wcześniej nie słyszałam o tym miejscu. I nic dziwnego - bowiem miejsce owo jest dobrze ukryte w dzikim parku, który kiedyś musiał być równie przepiękny jak sama budowla popadająca dziś w ruinę.
Więc stanęłam tam tak z rozdziawioną paszczą i łzą w oku, oczyma wyobraźni widząc powiewające na wietrze muślinowe firanki, kolorowe witraże w oknach, kutą bramę i fontannę przed wejściem. I już sadziłam rododendrony i azalie decydując które drzewa należy wyciąć, a które dopełniają romantycznej wizji ogrodu, gdy przypomniało mi się że ten pałac nigdy nie będzie mój. Nie będzie również niczyj i zgnije, popadnie w ruinę.
Jedynym moim marzeniem zostaje więc - by odnalazł się ktoś kto kupi i wyremontuje pałac, albo odnajdzie się jego prawowity właściciel - bo tak piękne miejsca nie mogą, po prostu nie mogą zniknąć!!!