piątek, 31 października 2008

Zasada 2 - też mogę się bawić

No bo kto powiedział że dorosły nie może się bawić? Tylko że dorośli zabawę pojmują nazbyt inaczej niż to wygląda z perspektywy dziecka. W naszym wieku przez zabawę często rozumie się dobry alkohol, ciekawe towarzystwo, muzyka i zupełny brak dzieci w najbliższej okolicy - grzebanie w piasku czy zabawa w gotowanie obiadku dla lalek z namolną córeczką to raczej kategoria innego rodzaju obowiązku niż mycie, sprzątanie czy gotowanie obiadu. Idź się bawić sama bo mama ma za dużo na głowie -często zdarza mi się w ten sposób "spławiać" dziecko choć wiem że ono i tak tego nie rozumie. Oczywiście nie mogę pozwolić na to by zawładnęły całkowicie moim wolnym czasem, mam prawo czasem patrzeć na jakiś ciekawy film, poczytać książkę, czy zwykle patrzeć tępym wzrokiem w ściany. Mam prawo bawić się również tak jak zabawę pojmują dorośli, mam prawo porozmawiać z mężem, z przyjaciółmi. Mam prawo sprzątać w spokoju jak i zbijać bąki. Dzieci naprawdę powinny bawić się same - lecz by mogły zająć się sobą trzeba je wpierw tej zabawy nauczyć. Więc siedzę w środku piaskownicy otoczona dzieciakami- budujemy wielką dinotopię. pozwalam im decydować gdzie będzie wybieg dla diplodoka, a gdzie będzie mieszkał zły tyranozaur. Dziewczynki obsadzają teren krzaczkami. W zabawę angażuje się coraz więcej małych łapek - każdy chce choć na chwilę być dinozaurem - wśród maluchów zaczynają się kłótnie i przepychanki - to znaczy że zabawa staje się zbyt monotonna i dzieciaki zaczynają się nudzić. Zmieniamy więc taktykę. Rozpoczyna się wielka wojna dinozaurów "A ja, a ja?"woła jakiś chłopczyk. A ty rób atak z powietrza, prezentuję jak to ma wyglądać nabierając piachu do bluzki. Mamy siedzące na ławeczkach zajęte plotkami nagle więcej uwagi poświęcają temu co się dzieje w piasku. W wyniku wielkiej katastrofy nuklearnej dinozaury znikają z powierzchni piaskownicy natychmiast przydeptane tuzinem bosych stópek (już wszystkie dzieci zdążyły się porozbierać) Jeszcze każdy musi skoczyć z murku i już po zabawkach śladu nie ma. Robi się późno - Ania ma mokre spodenki oblepione piachem a Tymek pociąga nosem. Oczywiście protest jest tak wielki że jeszcze w domu wysłuchuję od dziadków że tylko ze spaceru ze mną dzieci zawsze wracają z płaczem. Trudno, ech...

niedziela, 26 października 2008


Wstałam dzisiaj rano, raniutko i spojrzałam przez okno - mgła! Pięknie, uwielbiam mgłę, ten zapach, balsam na skórę delikatniejszy niż najdroższa maseczka. U nas mgła jest częstym zjawiskiem, lecz niestety od kilku miesięcy albo wstaję wcześnie rano i biegnę do pracy gdy jest jeszcze ciemno, albo jest niedziela i wstać mi się nie chce wcale. No, parę razy poświęciłam ten leniwy niedzielny poranek i nastawiłam budzik na 7.00 to akurat w ten dzień mgły nie było. Ale jak ja mam plan to nie ma mocnych, wiedziałam ze kiedyś muszę zrobić to zdjęcie, to jedno! No i akurat dziś jest niedziela i to w dodatku bardzo mglista od rana więc zabrałam aparat i w pole. No, muszę przyznać że na skraju tego pola jeszcze się mocno zawahałam- a bo po co niby tam polezę - jeszcze mnie kto napadnie, sponiewiera, albo co gorsza aparat ukradnie? Ale cóż, raz kozie śmierć, pomyślałam że jak dziś nie pójdę to już zawsze będę sobie to wypominać jak tą sukienkę tęczową co to jej nie kupiłam 15 lat temu. Weszłam w tą mgłę i o rany, tak w życiu całym się nie czułam - ja w środku pola jakbym wpadła w mleko, jakbym była "nigdzie". Świat stał się tak dziwnie nienamacalny że dziwny, a ścieżka prowadziła z nikąd do nikąd. Skąd przyszłam i dokąd idę też było tym samym - jak gdyby ktoś wielką szarą gumką starł wszystko dookoła. Warto jednak tam było wejść dla takiego doświadczenia. A zdjęcie? Zrobiłam, tylko już nie było takie ważne i może nawet zrobiłam parę lepszych (między innymi udało mi się łasiczkę upolować) - to jednak odzwierciedla wyśmienicie ciszę i niepokój tajemniczego miejsca.

piątek, 24 października 2008

wyspiański i śmietnikowy nurek


Widziałam go jak niósł do kosza. Podeszłam tak trochę z boku, popatrzyłam trochę z ukosa i nie wytrzymałam - "czy pan to potrzebuje?" Uffff... całe szczęście że nie potrzebował więc po oszacowaniu wstępnym uniosłam moją zdobycz do domu.
I tak teraz jak sobie o tym pomyślę to chce mi się śmiać - ja dojrzała, wykształcona kobieta ( choć czasem mój pan mi zarzuca że się ubrałam jak menelka) coraz częściej mam ochotę zajrzećdokosza. To "zajrzeć do kosza" napisałam tak szybko i szeptem by nikt nie usłyszał bo to trochę wstyd. No już na moim osiedlu wiochy robić nie będę, ale jak tak rano, kiedy jest już ciemno przemykam przez osiedla do pracy .... to tak zerkam w stronę śmietników...
No, może znalazło by się coś ciekawego? nie sądźcie mnie tak od razu- ludzie naprawdę wyrzucają bardzo dużo ciekawych rzeczy a mnie naprawdę, naprawdę się wszystko przydaje. Stara szafka, kawałek sznurka ciekawy imbryczek, śrubka, rustykalna ramka, obraz co pociąć można i wykorzystać do kartek na święta( nikt się nie domyśli nawet że to recykling)
Obawiam się że to mam po tatusiu- tak na pewno, takie małe zwichrowanie... Tylko że mój ojciec to ma cały budynek na to swoje zbieractwo a ja mam jedynie 60 metrów na których muszę się jeszcze liczyć z rodzinką. Och jak uwielbiałam buszować w "szopce" taty
Kiedyś adoptowałam na takim śmietniku właśnie osiedlowym imć pana Juliana. Julek teraz siedzi na wiklinowym koszu albo ściera gdzieś kurze po kątach ale i tak jest najszczęśliwszym miśkiem na świecie - gdyby nie ja gniłby teraz na wysypisku pomiędzy śmierdzącymi pampersami, a to przecież taki miły miś...
Ale zostawmy misia w spokoju. Więc napadłam tego pana i wróciłam do domu z wspaniałym podkładem na obraz. Już tak mam że jak rzucę na coś okiem to już wiem co to będzie, więc kwestia minut - przykuśtykałam z dechą do domu wybieliłam i przeszukałam kilka albumów. Wyspiański - wyśmienicie. Temat mi siadł i pod względem formy i kolorystycznie więc maluję, maluję i zmalowałam. Teraz Wyspiański zawiśnie w kuchni - na miejscu lampy o którą rok temu wykłócałam się w Ikei. Tylko z ramami będzie problem - bo zamiast się rozejrzeć za materiałem na ramy chodzę i ciągnie mnie w stronę śmietnika... Muchę chciałabym zmalować

sobota, 18 października 2008

Zasada 1 - tylko nudne kobiety mają nieskazitelnie czyste domy

Wchodzę (może bardziej na miejscu byłoby określenie wpadam) do mieszkania i ogarnia mnie przemożna chęć zapanowania nad tym chaosem który w tym mieszkaniu panuje, jednak chaos widocznie to moje drugie imię i tutaj ta przemożna chęć mnie opuszcza ustępując miejsca myśli następnej - odpocząć, odpocząć przede wszystkim i natychmiast, odpocząć choć chwilę, po prostu paść na twarz i na monent zamknąć oczy. Gdybym mogła sobie na to pozwolić - lecz wiem że zasnę natychmiast gdy choć na chwilę przymknę oczy.
Nie zamykam oczu. za to zamykam drzwi z mocnym postanowieniem poprawy- naprawdę tu kiedyś posprzątam, obiecuję, kiedyś, naprawdę!!!!!
W kuchni zawsze znajdzie się coś do zrobienia. Gotuję obiad, myję gary, gotuję budyń- myję gary, gotuję - myję, itd... Mamusiu chce mi się pić, chce mi się jeść, zupka, chlebek z pasztetem, znów pić i znów zupka - dom nie jest do sprzątania tylko do odpoczynku wmawiam sobie i zmiatam ze stolika 6 szklanek po soczku. w domu każdy kąt powinien być oazą, w każdym kącie powinno się chcieć usiąść odpocząć. A w moim domu w każdym kącie coś leży - gazety, książki, śmieci. Jak to śmieci? Niemożliwe przecież wczoraj tu zamiatałam. W drodze po miotłę rzut okiem na okna i stwierdzam że najwyższy czas wyprać firanki i okna może umyć. Pranie dawno wyschło i już od trzech dni wisi na kaloryferach - czy ja sobie nie daję rady? Niby tłumaczę sobie że pracująca matka z dwójką dzieciaków na karku i jednym mężem za to bez prawa jazdy to stanowczo za dużo by wymagać od siebie jeszcze schludności i czystości, ale jak to sobie mam przetłumaczyć skoro inne kobiety też mają dzieci i jakoś sobie radzą, widocznie jestem bałaganiarą i tyle!
Mój synek przyprowadza za rączkę swoją siostrzyczkę. Mała jak zwykle zalana łzami jakieś nieszczęście znowu jej się dzieje.
-Przytul Anusię mamo bo ryczy - mówi synek
- Oj kochani teraz nie bo sprzątam - odpowiadam zza sterty ciuchów
- to nie sprzątaj, tylko ją przytul mamo, jutro posprzątasz
No to mi się zrobiło wstyd. Mój mały synek ma rację - jaką wartość ma ciągłe sprzątanie? Przytulam Anię i czuję się naprawdę szczęśliwa. Nic się nie stanie jak jutro pójdą do przedszkola w poplamionych bluzeczkach, nic się nie stanie jak wpadnie znienacka ktoś i zastanie bałagan. W tym bałaganie ja i moje dzieci jesteśmy szczęśliwi, gramy w jeża, tańczymy i czytamy książki. Wieczorami przesuwam stertę "wszystkiego" na stole i rozkładam się z książką. Pan mąż się czepia że bałagan, że u naszych znajomych to czysto i tretetete...
A mi się nie chce, a ja jestem inna - czytam książki, maluję obrazy, realizuję swoje pasje. Bo w moim domu jest wszystko - książki, pędzle, wycinanki,pełno kredek, skrawki wełny i wszystko leży tam gdzie akurat leżeć powinno. Z czegoś trzeba w życiu zrezygnować - bo nie da się być we wszystkim najlepszym a ja chcę być najlepszą matką! We wszystkim innym mogę być byle jaka.

wtorek, 14 października 2008

zakochana niezmiennie w jesieni mam na jej punkcie pewnego rodzaju obsesję, wrażliwa na kolory, zapachy, wiatr we włosach... nie wiem sama co jeszcze mogłabym... by trwała dłużej bo wcale nie żal mi odchodzącego lata. Jak ryjówka zaszyłabym się w pachnącej ściółce wygrzewając skórkę w ostatnich ciepłych promieniach słońca i właściwie gdyby nie dom, praca dzieci - to nikt by mi aparatu z ręki nie wyrwał, z lasu nie przegonił. A najbardziej ukochałam jesień w górach. I właśnie tam w ten pogodny jesienny dzień wybrałam się z znajomymi z pracy. Nie byłam jedyna osobą (na szczęście) która opóźniała całą wyprawę boć w otoczeniu moim znajduje się jeszcze kilku fotograficznych zapaleńców, zatem chwała im za to.
Skrzyczne nie jest oszałamiająco wielką górą, nie jest też położona w jakimś wyjątkowym miejscu, natomiast można spokojnie dzień cały przeznaczyć na pokonanie 2,5 godzinnego szlaku. Dla mnie i Ani nie było w tym nic zdrożnego, natomiast męska część wycieczki próbowała oponować - bezskutecznie rzecz jasna. Droga na Skrzyczne z Szczyrku prowadzi zielonym i niebieskim szlakiem i nie jest nazbyt trudna nawet dla niewprawnych turystów i dzieci, ci zaś którym zupełnie brak sprawności czy też ochoty mogą sobie spokojnie na szczyt wjechać kolejką. Jest to pewnie duża wygoda bo niestety na szlaku sporym utrudnieniem są szaleni rowerzyści zjeżdżający na bij zabij i naprawdę masa turystów, ale co mi tam...trzeba tylko wstać odpowiednio wcześnie by być przed innymi...
No tak (tutaj wzdycham z tęsknotą) Beskidy to nie majestatyczne Tatry, nie moje Bieszczady ukochane, nie Pieniny z załomami dunaju...
ale zawsze można wsiąść w samochód, zabrać aparat, kanapki i za godzinę jestem..
a tam w gęstwinie...
zarzucam mojego olympusa i zamieniam się w ryjówkę.

wtorek, 7 października 2008





TENCZYNEK

Zamki będą się tutaj pojawiać. I po trochu że mam do nich słabość i
że
bardzo mam słabość, zwłaszcza do tych co w ruinie leżą.
Zamek w Rudnie należy do moich ulubionych. Podobno jego nazwa wywodzi się odrodu Tęczyńskich, taką samą nazwę nosi pobliska wieś. Pierwszy zamek (drewniany) zbudował około roku 1319 kasztelan krakowski Nawój wznosząc wieżę zwaną do dziś Nawojową Wieżą. Spadkobiercą i budowlańcem zamku murowanego był jego syn Jędrzej Tęczyński wojewoda krakowski i sandomierski który rozbudował zamek w stylu odrodzenia. W krótkim czasie ród Tęczyńskich doszedł w Polsce do wielkiego znaczenia. W posiadaniu Tęczyńskich znajdowało się 45 miejscowości, z czego 15 w pobliżu zamku. Zamek był wspaniale rozbudowany, posiadał folwark, łaźnie, browar, ogrody i winnice. W 1655 roku podczas najazdu na Polskę Szwedzi splądrowali zamek spodziewając się odnaleźć tam skarb państwowy Polski, a następnie budowlę spalili. Została ona później odbudowana, jednak nigdy nie powróciła już do swej dawnej świetności. W 1768 zamek spłonął i został opuszczony przez mieszkanców. Teraz po latach stanowi przepiękny i smutny zarazem widok. Położony jest we wsi Rudno w województwie Małopolskim i nie jest zbyt dobrze oznakowany, nikt też o niego nie dba. Dlatego też najczęściej trafiają tam tubylcy na wieczorne popijawy, grupy rozwrzeszczanej młodzieży i z rzadka zbłąkani turyści szukający ciekawych miejsc w trawie. Należąc d grupy tych ostatnich znalazłam się na zamku Tenczyńskim nieomal przypadkowo iw głowie mi się nie mieści jak można dopuścić by tak piękne dziedzictwo naszej kultury popadało w dalszą ruinę.
Ratujmy zamek Tenczyn !!!
Posted by Picasa