mydło rumiankowe i parking

Jakiś sfrustrowany młody człowiek urządza portierowi awanturę o bark parkingu. A rzecz cała się dzieje w pewnym urzędzie w wiadomo jakim kraju. No bo jak? No jak powiadam i kto w latach kiedy budowano większość budynków administracyjnych pomyślałby że 20 lat później każdy będzie rozbijał się własnym wozem i do tego sprawą życia i śmierci stanie się zaparkowanie przed samymi drzwiami. Sprawa nie rozbija się o budynki jedynie, ale i osiedla, rynku okolice, parki. A gdyby 20 lat temu ktoś to miał i przewidzieć to już profilaktycznie na każdym budynku można byłoby pas startowy dla odrzutowców, czy lotnisko od razu umiejscowić - bo nie wiadomo czym się przemieszczać ludność będzie za lat następnych naście...
A mi to szczęśliwie nie przeszkadza - autobusem przyjeżdżam.
A i przejść się lubię...
Do tego jak już mnie coś natchnie - to siadam i coś w rączkach mielę. Tak więc myśląc dzisiaj nad genezą nie-powstania w naszym kraju wystarczającej ilości przestronnych parkingów uplotłam mydło. To strasznie miłe i pachnące zajęcie. W dodatku relaksuje aż miło...
Takie mydło można upichcić używając wywaru różnych ziół - rumianku, kory dębowej, mięty, melisy czy wyciągu z róży. Można użyć olejków eterycznych, lub uperfumować ulubionym zapachem.
Do tego celu jest potrzebne mydło białe bezzapachowe które ścieramy na tarce o drobnych oczkach. Do wiórków wlewamy wywar z ziół lub gorącą wodę i mieszamy (najlepiej jeśli ma konsystencję plasteliny) i modelujemy co tylko nam wyobraźnia podpowie. Ja użyłam dziecięcych foremek do piaskownicy które wysmarowałam wpierw oliwką. Takie mydełka pozostawiamy do wyschnięcia i wystukujemy z foremki.
Teraz zrelaksowana i zadowolona z siebie idę rączki myć. A panu krzykaczowi od parkingu-którego-nie-ma życzę by czasem nabrał dystansu do rzeczywistości i zaparkowawszy ulicę dalej wybrał się na krótki spacer.