Co nagle - to...decoupage

Generalnie to mnie jakoby nie było. Fanatycznie wprost rzuciłam się w objęcia pracy - boć to u mnie sezon jest i tak jakby mnie nie było- to miało by się zawalić. Ale to tylko moje odczucie dowartościowujące - bo oczywiście kręciło by się nadal, a świat nie stanął by w miejscu. Ale jakoś czuję się co najmniej "zobowiązana".
I tyle na temat. Bo jakieś uzależnienie trzeba mieć co nie? a ja nie piję, nie palę...
Pani doktor była jednak bezwzględna, nie wykazała zrozumienia dla mojej misji i podarowała listę badań do zrobienia i to na już, natychmiast. Więc chodzę i robię. Grzecznie.... Tydzień wcześniej uprzedziłam szefa że mnie nie będzie i przygotowywałam się jakbym miała wrócić za pół roku. A trzy dni mnie jedynie w pracy nie było - za to wyniki... fiu, fiu... Powiem tylko że pracy mi we krwi nie wykryto...
z tego żalu że tam się jednak kręci i to bez mojej obecności to musiałam coś zrobić. W odruchu pierwotnym kupiłam papier do pakowania. Wycinanki bowiem relaksują i to nie tylko na zajęciach w przedszkolu. Więc jak się dałam do wycinania to wycinałam, wycinałam... aż nawycinałam całą górę różyczek. Dnia trzeciego nastąpił przełom - mianowicie zdrętwiała mi ręka. Postanowiłam różyczki przylepić. Obkleiłam wpierw szklany wazon w którym trzymam pędzle a następnie abażur nocnej lampki i właśnie miałam zabrać się do oklejania...
No właśnie...
I tu przypomniało mi się że nie lubię mieć tak napstrzone, tu różyczki, tam kropeczki...
No i skończyło się oklejanie
A w resztę papieru spakowałam prezent dla Oli - niech sobie teraz ona powycina :)