środa, 25 stycznia 2012

Co jest? No co...

Myślałam że poradzę sobie. Ja...
Ja sobie nie radzę. Zaniedbuję nieomal wszystkie dziedziny swojego życia, zawalam w pracy, nie wywiązuję się z obietnic, skrzynki nie odbieram. W moich włosach zagnieżdżą się szpaki. Będą śpiewać o matce która nie dała rady...
Nie dam rady, no wysiadam...
Jednak czy muszę? Chyba nie - bo cóż mi z tego przyjdzie? Nie można położyć się i umrzeć na bezradność. No chyba żeby wpierw zapaść na głęboką depresję, a zejść następnie :)
Niezorganizowanie nie jest jednostką chorobową, a depresji mieć mi się nie chce, bo przy moim braku organizacji pewnie zapomniałabym i o tym...
Lepiej sobie to poukładać. Lecz baaa... no łatwo powiedzieć. Żeby poukładać - trzeba mieć czas, zatrzymać się, zwolnić... trzeba mieć czas by znaleźć czas... by czas dogonić.
A ja ciągle w biegu, wszędzie mokra, zmęczona i poirytowana.
No co jest?
Nie chcę tak... chcę śmiać się, puszczać z dziećmi latawca, garnki lepić z gliny i wyjść na długi oczyszczający spacer bez poczucia że coś zaniedbałam, gdzieś nie zdążę i nie zrobię czegoś.
Chcę usiąść na ławce - twarz wypiąć do słońca i stracić poczucie czasu.
Ale jak to pisał poeta: przyjdzie wiosna... sady kwitną... i tego trzymać się trzeba...
Albo coś w ten rzucik ;)

1 komentarz:

Doti pisze...

Przyjdzie wiosna a z nią słońce i nadzieja ;) I na pewno będzie lepiej :) Nie będę dobijać pytaniem, jak tam moje zdjęcia, bo kwiatki dla Ciebie też jakoś tak powoli kwitną (u mnie także z braku czasu), ale przynajmniej już zaczęłam :) Pozdrawiam,
Dorota